O 2012 celebrarase o centenario do nacemento Celso Emilio Ferreiro (1912-1979) e cincuentenario da publicación de Longa noite de pedra.
Que a obra de Celso Emilio segue a dar sorpresas exemplificao o achado de dous poemas: O Mozo e O atraco. O primeiro é totalmente inédito e está na liña de Prá mocidade (en Viaxe ao país dous ananos) e O revolucionario (en Cimenterio privado). Ramón Nicolás, un dos principais expertos na obra do poeta, dátaos a comezos da década dos setenta. O atraco, apareceu na revista Correo de Galicia, en Bos Aires en 1969, pero non foi incluído na edición de hai uns anos da Obra poética galega.
Cheos de actualidade
Resulta imposible non relacionar ambolos dous poemas inéditos con feitos tan actuais como ou movemento dos indignados. De igual modo, Longa noite de pedra, malia chegar aos cincuenta anos, é un libro cheo de actualidade, segundo Nicolás, ademais de ocupar un lugar fundamental na poesía galega de todos os tempos. Proporcionoulle celebridade, musicáronse ducias de poemas do libro, reeditouse innumerables ocasións, abriulle ou camiño aos lectores peninsulares mais tamén foi, indirectamente, responsable dunha lectura unívoca dá súa obra e agocha outras facetas creativas, coido que moi relevantes nel, como a narrativa, conclúe.
O atraco
Maus arriba e boca abaixo o pobo.
Vimos a instalar o silencio,
cero preguntas,
cero movimentos
Porque isto é un atraco,
estades vendo
as pistolas alegres
i vos índices propensos
capaces de asumir
mortos a centos.
Pun, pun, ao que se mova,
pun, pun ao que recrame dereitos,
sexa home ou muller,
pun, pun, todos interfectos.
Non hai cousa mellor
pra impoñer a lei do
retroceso,
o orde equidistante,
a paz do cimenterio,
a misa do domingo,
o salario do medo
i o culto aos xerárquicos
estamentos.
Maus arriba e boca abaixo o pobo.
Non perdamos mais tempo.
Porémoslle control
as volveretas e ao vento,
os coitos e as preces,
a luz i o alimento.
Con tricornios de neve
e vergallos domésticos
degolaremos as gorxas
oblicuas
do pensamento,
e a rosa azul dos soños,
inxertaremos.
Serán para sempre nosos
os vosos esqueletos.
os ollos pra chorar
tan só vos deixaremos.
Publicado en Correo de Galicia. Maio 1969, ano IV N.º 85.
